باب (۵): نوشیدن شیر
۱۹۱۵- «عَنْ جَابِرِ بْنِ عَبْدِاللَّهِ ب قَالَ: جَاءَ أَبُو حُمَيْدٍ بِقَدَحٍ مِنْ لَبَنٍ مِنَ النَّقِيعِ، فَقَالَ لَهُ رَسُولُ اللَّهِ ج: «أَلاَّ خَمَّرْتَهُ، وَلَوْ أَنْ تَعْرُضَ عَلَيْهِ عُودًا»».(بخارى: ۵۶۰۶)
ترجمه: «جابر بن عبدالله بمی‌گوید: ابوحمید یک لیوان شیر از منطقه نقیع آورد. رسول اكرم جخطاب به او فرمود: «آیا لیوان را نپوشانیدی؟ اگر چه یک قطعه چوب، روی آن میگذاشتی»».
۱۹۱۶- «عَنْ أَبِي هُرَيْرَةَ س: أَنَّ رَسُولَ اللَّهِ ج قَالَ: «نِعْمَ الصَّدَقَةُ: اللِّقْحَةُ الصَّفِيُّ مِنْحَةً، وَالشَّاةُ الصَّفِيُّ مِنْحَةً، تَغْدُو بِإِنَاءٍ وَتَرُوحُ بِآخَرَ»».(بخارى: ۵۶۰۸)
ترجمه: «ابوهریره سمی‌گوید: رسول الله جفرمود: «بهترین صدقه, بخشیدن شیرِ شترِ نو زا وگوسفند شیردِهی است كه هر صبح و شام, یک ظرف شیر می‌دهد»».