ترجمه صحیح بخاری

باب (۱): آنچه از سخن، در نماز ممنوع شده است

۶۱۸- «عَنْ عَبْدِاللَّهِ بْنِ مَسْعُوْدٍ س قَالَ: كُنَّا نُسَلِّمُ عَلَى النَّبِيِّ ج وَهُوَ فِي الصَّلاةِ، فَيَرُدُّ عَلَيْنَا، فَلَمَّا رَجَعْنَا مِنْ عِنْدِ النَّجَاشِيِّ سَلَّمْنَا عَلَيْهِ، فَلَمْ يَرُدَّ عَلَيْنَا، وَقَالَ: «إِنَّ فِي الصَّلاةِ شُغْلاً»». (بخارى: ۱۱۹۹)

ترجمه: «عبد الله بن مسعود سمی‌گوید: (ابتدا) هنگامی كه رسول الله جمشغول نماز خواندن بود و ما به ایشان سلام می‌دادیم، جواب سلام ما را می‌داد. اما هنگامیكه از نزد نجاشی (پس از هجرت به حبشه) برگشتیم و سلام دادیم، جواب نداد و فرمود: «در نماز، مشغولیت دیگری وجود دارد»».

۶۱۹- «وَفِيْ رِوَايَةٍ عَنْ زَيْدِ بْنُ أَرْقَمَ س قال: كَانَ أَحَدُنَا يُكَلِّمُ صَاحِبَهُ فِي الصَّلاةِ، حَتَّى نَزَلَتْ:﴿حَٰفِظُواْ عَلَى ٱلصَّلَوَٰتِ وَٱلصَّلَوٰةِ ٱلۡوُسۡطَىٰ وَقُومُواْ لِلَّهِ قَٰنِتِينَ ٢٣٨﴾[البقرة: ۲۳۸] . فَأُمِرْنَا بِالسُّكُوتِ».(بخارى:۱۲۰۰)

ترجمه: «و در روایتی، زید بن ارقم سمی‌گوید: در ابتدای اسلام، هنگام نماز خواندن، با یكدیگر صحبت می‌كردیم. اما زمانی كه این آیه نازل شد كه: (بر نمازها مواظبت كنید بویژه نماز میانه، و برای خدا با فروتنی بایستید). به ما دستور داده شد تا در نماز، سكوت را رعایت نماییم».