باب (۵): تایید یک نفر برای شخص، کافی است
۱۱۶۸- «عَنْ أَبِي بَكْرَةَ س قَالَ: أَثْنَى رَجُلٌ عَلَى رَجُلٍ عِنْدَ النَّبِيِّ ج، فَقَالَ: «وَيْلَكَ قَطَعْتَ عُنُقَ صَاحِبِكَ، قَطَعْتَ عُنُقَ صَاحِبِكَ» مِرَارًا ثُمَّ قَالَ: «مَنْ كَانَ مِنْكُمْ مَادِحًا أَخَاهُ لا مَحَالَةَ فَلْيَقُلْ: أَحْسِبُ فُلانًا وَاللَّهُ حَسِيبُهُ، وَلا أُزَكِّي عَلَى اللَّهِ أَحَدًا، أَحْسِبُهُ كَذَا وَكَذَا إِنْ كَانَ يَعْلَمُ ذَلِكَ مِنْهُ»».(بخارى: ۲۶۶۲)
ترجمه: «ابوبكره سمی‌گوید: شخصی، یكی از دوستانش را نزد رسول خدا جتعریف و تمجید نمود. رسول الله جچندین بار فرمود: «وای برتو، گردن دوستت را شكستی. گردن دوستت را شكستی». بعد از آن فرمود: «اگر قرار است حتماً كسی را تعریف و تمجید كنید، چنین بگویید: گمان من درباره فلانی، چنین است و خداوند، حالش را بهتر می‌داند و من كسی را تزكیه نمی‌كنم. البته در صورتی می‌تواند اوصاف فرد را بیان نماید كه آن اوصاف، در او وجود داشته باشند»».