باب (۲۴): مؤمن، باید گناهان‌اش را پنهان نماید
۲۰۱۴- «عَنِ أَبَي هُرَيْرَةَ س يَقُولُ: سَمِعْتُ رَسُولَ اللَّهِ ج يَقُولُ: «كُلُّ أُمَّتِي مُعَافًى إِلاَّ الْمُجَاهِرِينَ، وَإِنَّ مِنَ الْمُجَاهَرَةِ: أَنْ يَعْمَلَ الرَّجُلُ بِاللَّيْلِ عَمَلاً، ثُمَّ يُصْبِحَ وَقَدْ سَتَرَهُ اللَّهُ عَلَيْهِ، فَيَقُولَ: يَا فُلانُ! عَمِلْتُ الْبَارِحَةَ كَذَا وَكَذَا، وَقَدْ بَاتَ يَسْتُرُهُ رَبُّهُ، وَيُصْبِحُ يَكْشِفُ سِتْرَ اللَّهِ عَنْهُ»».(بخارى: ۶۰۶۹)
ترجمه: «ابوهریره سمی‌گوید: شنیدم كه رسول الله جمی‌فرمود: «همه‌ی افراد امت من بخشیده خواهند شد مگر كسانی كه به طور علنی، مرتكب گناه شوند. و یكی از انواع گناهان علنی این است كه شخص, شب هنگام, مرتكب گناهی شود و در حالی صبح كند كه خدا وند، گناه‌اش را پوشانده است. اما او بگوید: ای فلانی! دیشب, فلان كار و فلان كار را انجام دادم. این در حالی است كه خدا وند, گناهش را پنها ن كرده بود ولی او پرده‌ی خدا را از روی خودش برداشت»».