باب(۴۴): به حال خود گذاشتن بادیه نشینی که در مسجد ادرار نمود
۱۶۴- «عَنِ أَبِيْ هُرَيْرَةَ س قَالَ: قَامَ أَعْرَابِيٌّ فَبَالَ فِي الْمَسْجِدِ، فَتَنَاوَلَهُ النَّاسُ، فَقَالَ لَهُمُ النَّبِيُّ ج: «دَعُوهُ وَهَرِيقُوا عَلَى بَوْلِهِ سَجْلاً مِنْ مَاءٍ، أَوْ ذَنُوبًا مِنْ مَاءٍ، فَإِنَّمَا بُعِثْتُمْ مُيَسِّرِينَ، وَلَمْ تُبْعَثُوا مُعَسِّرِينَ»».(بخارى:۲۲۰)
ترجمه: «از ابوهریره سروایت است كه مردی بادیه نشین، برخاست و در مسجد، ادرار كرد. مردم اعتراض كردند. نبی اكرم جفرمود: «او را به حال خود، رها كنید و یک سطل آب، روی ادرار او بریزید. زیرا شما مأمور سهل گرفتن‌اید، نه سخت گیری كردن»».