ترجمه صحیح بخاری

باب (۴۳): وجوب سعی بین صفا و مروه

۸۱۹- «عَنْ عَائِشَةَ ل: أَنَّهَا سَأَلَهَا ابْنُ أُخْتِهَا عُرَوَةُ بْنُ الزُّبَيْرِ س عَنْ قَوْلِ اللَّهِ تَعَالَى: ﴿إِنَّ ٱلصَّفَا وَٱلۡمَرۡوَةَ مِن شَعَآئِرِ ٱللَّهِۖ فَمَنۡ حَجَّ ٱلۡبَيۡتَ أَوِ ٱعۡتَمَرَ فَلَا جُنَاحَ عَلَيۡهِ أَن يَطَّوَّفَ بِهِمَا﴾[البقرة: ۱۵۸] . قَالَ: فَوَاللَّهِ مَا عَلَى أَحَدٍ جُنَاحٌ أَنْ لا يَطُوفَ بِالصَّفَا وَالْمَرْوَةِ، قَالَتْ: بِئْسَ مَا قُلْتَ يَا ابْنَ أُخْتِي، إِنَّ هَذِهِ لَوْ كَانَتْ كَمَا أَوَّلْتَهَا عَلَيْهِ، كَانَتْ لا جُنَاحَ عَلَيْهِ أَنْ لا يَتَطَوَّفَ بِهِمَا، وَلَكِنَّهَا أُنْزِلَتْ فِي الأَنْصَارِ، كَانُوا قَبْلَ أَنْ يُسْلِمُوا يُهِلُّونَ لِمَنَاةَ الطَّاغِيَةِ، الَّتِي كَانُوا يَعْبُدُونَهَا عِنْدَ الْمُشَلَّلِ، فَكَانَ مَنْ أَهَلَّ يَتَحَرَّجُ أَنْ يَطُوفَ بِالصَّفَا وَالْمَرْوَةِ، فَلَمَّا أَسْلَمُوا سَأَلُوا رَسُولَ اللَّهِ ج عَنْ ذَلِكَ، قَالُوا: يَا رَسُولَ اللَّهِ، إِنَّا كُنَّا نَتَحَرَّجُ أَنْ نَطُوفَ بَيْنَ الصَّفَا وَالْمَرْوَةِ، فَأَنْزَلَ اللَّهُ تَعَالَى:إِنَّ ٱلصَّفَا وَٱلۡمَرۡوَةَ مِن شَعَآئِرِ ٱللَّهِ﴾الآيَةَ. قَالَتْ عَائِشَةُ ل: وَقَدْ سَنَّ رَسُولُ اللَّهِ ج الطَّوَافَ بَيْنَهُمَا، فَلَيْسَ لأَحَدٍ أَنْ يَتْرُكَ الطَّوَافَ بَيْنَهُمَا».(بخارى: ۱۶۴۳)

ترجمه: «از عایشه لروایت است كه خواهرزاده اش؛ عروه بن زبیر؛ از او درباره آیه: ﴿إِنَّ ٱلصَّفَا وَٱلۡمَرۡوَةَ مِن شَعَآئِرِ ٱللَّهِ﴾[البقرة: ۱۵۸] . پرسید و گفت: بخدا سوگند، اگر كسی، سعی بین صفا و مروه را انجام ندهد، برایش گناهی نیست. عایشه لفرمود: ای خواهرزاده! سخن بدی بزبان آوردی. اگر اینطور كه شما تفسیر كردید، می‌بود، خداوند می‌فرمود: «لا جُنَاحَ عَلَیهِ أَنْ لا یتَطَوَّفَ بِهِمَا». ولی آیه فوق، درمورد انصار نازل شد. آنها قبل از اینكه اسلام بیاورند، برای بت منات كه در مشلل آن را عبادت می‌كردند، احرام می‌بستند. و كسی كه احرام می‌بست، سعی بین صفا و مروه را گناه می‌دانست. هنگامی كه مسلمان شدند، از رسول خدا جدر این مورد، پرسیدند و گفتند: ای رسول خدا! ما سعی بین صفا و مروه را گناه می‌دانستیم. در پاسخ آنها، خداوند این آیه را نازل فرمود: ﴿إِنَّ ٱلصَّفَا وَٱلۡمَرۡوَةَ مِن شَعَآئِرِ ٱللَّهِ...﴾همانا صفا و مروه از نشانه‌های خدا هستند. پس هر كس كه حج یا عمره نماید، بر او گناهی نیست كه بین صفا و مروه، سعی نماید. عایشه لمی‌گوید: رسول خدا جبا عمل خود، سعی بین صفا و مروه را فرض گردانید. پس هیچ كس، حق ندارد آنرا ترک نماید».