ترجمه صحیح بخاری

باب (۱۶): عاریت گرفتن وسایل برای عروس، هنگام عروسی

۱۱۶۰- «عَنْ عَائِشَةَ ل: أَنَّهُ دَخَلْ عَلَيْهَا أَيْمَنُ وَعَلَيْهَا دِرْعُ قِطْرٍ ثَمَنُ خَمْسَةِ دَرَاهِمَ، فَقَالَتِ: ارْفَعْ بَصَرَكَ إِلَى جَارِيَتِي انْظُرْ إِلَيْهَا فَإِنَّهَا تُزْهَى أَنْ تَلْبَسَهُ فِي الْبَيْتِ وَقَدْ كَانَ لِي مِنْهُنَّ دِرْعٌ عَلَى عَهْدِ رَسُولِ اللَّهِ ج فَمَا كَانَتِ امْرَأَةٌ تُقَيَّنُ بِالْمَدِينَةِ إِلاَّ أَرْسَلَتْ إِلَيَّ تَسْتَعِيرُهُ».(بخارى:۲۶۲۸)

ترجمه: «از عایشه لروایت است كه ایمن نزد او رفت در حالی كه او جامه‌ای پنبه‌ای كه قیمت آن حدود پنج درهم بود، به تن داشت. عایشه لگفت: به این كنیزم نگاه كن كه از روی تكبر، نمی‏خواهد این جامه را در خانه بپوشد، حال آنكه در زمان رسول ‏الله جمن چنین جامه‏ای داشتم كه برای آراستن عروس‏های مدینه، مردم آن را از من به عاریت می‏بردند».