باب (۳): وکالت در پرداخت بدهیها
۱۰۵۷- «عَنْ أَبِي هُرَيْرَةَ س أَنَّ رَجُلاً أَتَى النَّبِيَّ ج يَتَقَاضَاهُ فَأَغْلَظَ، فَهَمَّ بِهِ أَصْحَابُهُ فَقَالَ رَسُولُ اللَّهِ ج: «دَعُوهُ فَإِنَّ لِصَاحِبِ الْحَقِّ مَقَالاً» ثُمَّ قَالَ: «أَعْطُوهُ سِنًّا مِثْلَ سِنِّهِ» قَالُوا: يَا رَسُولَ اللَّهِ إِلاَّ أَمْثَلَ مِنْ سِنِّهِ فَقَالَ: «أَعْطُوهُ فَإِنَّ مِنْ خَيْرِكُمْ أَحْسَنَكُمْ قَضَاءً»».(بخارى: ۲۳۰۶)
ترجمه: «از ابوهریره سروایت است كه: شخصی، نزد نبی اكرم جآمد و با لحن تندی، دَین خود را از ایشان، مطالبه كرد. صحابه سخواستند او را تنبیه كنند. اما رسول الله جفرمود: «او را رها كنید زیرا صاحب حق، حق سخن گفتن دارد». سپس، فرمود: «شتری مانند شترش به او بدهید». صحابه گفتند: ای رسولخدا! شتری مثل شتر او، وجود ندارد. ولی شتر بهتر، وجود دارد. رسول اكرم جفرمود: «همان را به او بدهید. زیرا بهترین شما، كسی است كه بدهیهایش را به نحو احسن، بپردازد»».