باب (۲): صدقه و خیرات، هنگام مرگ
۱۱۸۵- «عَنْ أَبِي هُرَيْرَةَ س قَالَ: قَالَ رَجُلٌ لِلنَّبِيِّ ج: يَا رَسُولَ اللَّهِ، أَيُّ الصَّدَقَةِ أَفْضَلُ؟ قَالَ: «أَنْ تَصَدَّقَ وَأَنْتَ صَحِيحٌ حَرِيصٌ تَأْمُلُ الْغِنَى وَتَخْشَى الْفَقْرَ، وَلا تُمْهِلْ حَتَّى إِذَا بَلَغَتِ الْحُلْقُومَ، قُلْتَ لِفُلانٍ كَذَا وَلِفُلانٍ كَذَا وَقَدْ كَانَ لِفُلانٍ»». (بخارى:۲۷۴۸)
ترجمه: «از ابوهریره سروایت است كه مردی خطاب به نبی اكرم جگفت: ای رسول خدا! كدام صدقه، بهتر است؟ فرمود: «صدقه‌ای كه هنگام تندرستی، حرص جمع آوری مال، امید به ثروتمند شدن و ترس از فقر، داده شود. پس در صدقه دادن، تأخیر نكن تا اینكه روح به حلقوم برسد. آنگاه، می‌گویی كه به فلانی، اینقدر بدهید و به فلان نفر دیگر، اینقدر بدهید. در صورتیكه آن زمان (هنگام سكرات) این مال از آن فلان (وارث) است»».