باب (۲۵): غزوۀ موته در سرزمین شام
۱۶۳۸- «عَنْ عَبْدِاللَّهِ بْنِ عُمَرَ ب قَالَ: أَمَّرَ رَسُولُ اللَّهِج فِي غَزْوَةِ مُؤْتَةَ، زَيْدَ بْنَ حَارِثَةَ، فَقَالَ رَسُولُ اللَّهِ ج: «إِنْ قُتِلَ زَيْدٌ فَجَعْفَرٌ، وَإِنْ قُتِلَ جَعْفَرٌ، فَعَبْدُاللَّهِ بْنُ رَوَاحَةَ». قَالَ عَبْدُاللَّهِ: كُنْتُ فِيهِمْ فِي تِلْكَ الْغَزْوَةِ، فَالْتَمَسْنَا جَعْفَرَ بْنَ أَبِي طَالِبٍ، فَوَجَدْنَاهُ فِي الْقَتْلَى وَوَجَدْنَا مَا فِي جَسَدِهِ بِضْعًا وَتِسْعِينَ مِنْ طَعْنَةٍ وَرَمْيَةٍ».(بخارى: ۴۲۶۱)
ترجمه: «عبدالله بن عمر بمی‌گوید: رسول الله جزید بن حارثه را بعنوان فرمانده جنگ موته، تعیین كرد و فرمود: «اگر زید به شهادت رسید، جعفر، و اگر جعفر به شهادت رسید، عبد الله بن رواحه، فرماندهی را بعهده گیرد».
ابن عمر بمی‌گوید: در آن غزوه، من همراه آنها بودم. در آن اثناء، به جستجوی جعفر بن ابی طالب پرداختیم، سرانجام او را در میان كشته شدگان یافتیم كه نود و اندی اثر نیزه و تیر بر پیكرش، وجود داشت».