ترجمه صحیح بخاری

باب(۴): این سخن خداوند متعال که می‌فرماید: او ذاتی است که ابرها را برای مژده دادن، پیشاپیش رحمت خود می‌فرستد (اعراف:۵۷)

۱۳۴۱- «عَنْ عَائِشَةَ ل قَالَتْ: كَانَ النَّبِيُّ ج إِذَا رَأَى مَخِيلَةً فِي السَّمَاءِ أَقْبَلَ وَأَدْبَرَ وَدَخَلَ وَخَرَجَ وَتَغَيَّرَ وَجْهُهُ، فَإِذَا أَمْطَرَتِ السَّمَاءُ سُرِّيَ عَنْهُ، فَعَرَّفَتْهُ ذَلِكَ، فَقَالَ النَّبِيُّ ج: «مَا أَدْرِي لَعَلَّهُ كَمَا قَالَ قَوْمٌ ﴿فَلَمَّا رَأَوۡهُ عَارِضٗا مُّسۡتَقۡبِلَ أَوۡدِيَتِهِمۡ...﴾[الأحقاف: ۲۴] »».(بخارى: ۳۲۰۶)

ترجمه: «از عایشه لروایت است كه هرگاه، نبی اكرم جپاره ابری را در آسمان می‌دید، به جلو و عقب می‌رفت. از خانه بیرون می‌شد و دوباره بر می‌گشت و چهره‌اش، دگرگون می‌شد. و همین كه باران از آسمان می‌بارید، این حالت‌اش، بر طرف می‌گردید. عایشه لعلتش را جویا شد. رسول اكرم جفرمود: «نمی دانم شاید این، مانند همان ابری باشد كه چون قوم عاد آنرا دیدند، گفتند: این، ابری است كه اكنون بر ما می‌بارد. (هود گفت): بلكه این، همان چیزی است كه شما برای آن، عجله داشتید. بادی است كه در آن، عذاب شدیدی نهفته است» (از این جهت می‌ترسم)».