باب (۷): کراهیت بد زبانی با بردگان
۱۱۳۵- «عَنْ أَبِي هُرَيْرَةَ س عَنِ النَّبِيِّ ج أَنَّهُ قَالَ: «لا يَقُلْ أَحَدُكُمْ: أَطْعِمْ رَبَّكَ، وَضِّئْ رَبَّكَ، اسْقِ رَبَّكَ، وَلْيَقُلْ: سَيِّدِي، مَوْلايَ، وَلا يَقُلْ أَحَدُكُمْ: عَبْدِي، أَمَتِي، وَلْيَقُلْ: فَتَايَ، وَفَتَاتِي، وَغُلامِي»». (بخارى: ۲۵۵۲)
ترجمه: «ابو هریره سروایت می‌كند كه نبی اكرم جفرمود: «هیچ یک از شما به غلامش نگوید: به مالک و رب خود، غذا بده، برای رب خود، آب وضو بیاور، یا به رب خود، آب بده. بلكه بگوید: آقا و مولای. همچنین شما، خطاب به آنها نگویید: بنده من! كنیز من! بلكه بگویید: پسرم! دخترم! جوان من!»».