ترجمه صحیح بخاری

باب (۱): آنچه درباره فاتحه الکتاب آمده است

۱۶۹۲- «عَنْ أَبِي سَعِيدِ بنِ الْمُعَلَّىس قَالَ: كُنْتُ أُصَلِّي فِي الْمَسْجِدِ فَدَعَانِي رَسُولُ اللَّهِ ج فَلَمْ أُجِبْهُ، فَقُلْتُ: يَا رَسُولَ اللَّهِ! إِنِّي كُنْتُ أُصَلِّي، فَقَالَ: «أَلَمْ يَقُلِ اللَّهُ ﴿ٱسۡتَجِيبُواْ لِلَّهِ وَلِلرَّسُولِ إِذَا دَعَاكُمۡ لِمَا يُحۡيِيكُمۡ﴾[الأنفال: ۲۴] »؟ ثمَّ قَالَ لِي: «لأُعَلِّمَنَّكَ سُورَةً هِيَ أَعْظَمُ السُّوَرِ فِي الْقُرْآنِ قَبْلَ أَنْ تَخْرُجَ مِنَ الْمَسْجِدِ». ثمَّ أَخَذَ بِيَدِي، فَلَمَّا أَرَادَ أَنْ يَخْرُجَ قُلْتُ لَهُ: أَلَمْ تَقُلْ لأُعَلِّمَنَّكَ سُورَةً هِيَ أَعْظَمُ سُورَةٍ فِي الْقُرْآنِ؟ قَالَ: «الْحَمْدُ لِلَّهِ رَبِّ الْعَالَمِينَ هِيَ: السَّبْعُ الْمَثانِي وَالْقُرْآنُ الْعَظِيمُ الَّذِي أُوتِيتُهُ»».(بخارى: ۴۴۷۴)

ترجمه: ««ابو سعید بن معلَّی سمی‌گوید: در مسجد نبوی، نماز می‌خواندم كه رسول الله جمرا صدا زد. جواب ندادم. سپس گفتم: ای رسول خدا! من مشغول نماز خواندن بودم. آنحضرت جگفت: مگر خداوند نفرموده است: ﴿ٱسۡتَجِيبُواْ لِلَّهِ وَلِلرَّسُولِ إِذَا دَعَاكُمۡ لِمَا يُحۡيِيكُمۡ﴾[الأنفال: ۲۴] »؟ یعنی فرمان خدا را بپذیرید و رسولش را اجابت كنید هنگامی كه شما را برای امری حیاتی، فرا خواند. آنگاه به من فرمود: «قبل از اینكه از مسجد خارج شوی، سوره‌ای را كه بزرگترین سوره قرآن است، به تو می‌آموزم». سپس دستم را گرفت و هنگامی كه خواست از مسجد، بیرون برود، به او گفتم: مگر به من نگفتی كه سوره‌ای را كه بزرگ‌ترین سوره قرآن است، به تو می‌آموزم؟ فرمود: «آن، سوره حمد است كه دارای هفت آیه می‌باشد و در هر ركعت نماز، تكرار می‌شود وآن، همان قرآن بزرگی است كه به من عنایت شده است»».