باب (۵۳): پیامبر اکرم ج اگر در آغاز روز نمی‌جنگید، پس از زوال آفتاب، به جنگ می‌پرداخت
۱۲۶۴- «عَنْ عَبْدِ اللَّهِ بْنِ أَبِي أَوْفَى ب: أنَّ رَسُولَ اللَّهِ ج فِي بَعْضِ أَيَّامِهِ الَّتِي لَقِيَ فِيهَا انْتَظَرَ حَتَّى مَالَتِ الشَّمْسُ، ثُمَّ قَامَ فِي النَّاسِ خَطِيبًا قَالَ: «أَيُّهَا النَّاسُ، لا تَتَمَنَّوْا لِقَاءَ الْعَدُوِّ، وَسَلُوا اللَّهَ الْعَافِيَةَ، فَإِذَا لَقِيتُمُوهُمْ فَاصْبِرُوا وَاعْلَمُوا أَنَّ الْجَنَّةَ تَحْتَ ظِلالِ السُّيُوفِ». ثُمَّ قَالَ: «اللَّهُمَّ مُنْزِلَ الْكِتَابِ» وَقَدْ تَقَدَّمّ بَاقِيَ الدُّعَاءِ».(بخارى: ۲۹۶۶)
ترجمه: «عبد الله بن ابی اوفی بمی‌گوید: در یكی از روزها (روز جنگ احزاب) كه رسول الله جبا دشمن، مواجه شد، منتظر ماند تا آفتاب، زوال كند. سپس برخاست و میان مردم، سخنرانی كرد و فرمود: «ای مردم! رویارویی با دشمن را آرزو نكنید و از خداوند، عافیت بخواهید. ولی اگر با دشمن، مواجه شدید، صبر كنید و بدانید كه بهشت زیر سایه شمشیرهاست». سپس چنین دعا كرد: «الهی! ای نازل كننده كتاب ...» و بقیه دعا كه شرح آن گذشت».