باب (۲): این گفتۀ خداوند متعال که می‌فرماید: آنگاه که از پروردگارتان طلب کمک می‌کردید...
۱۵۸۱- «عَنِ ابْنِ مَسْعُودٍ س قَالَ: شَهِدْتُ مِنَ الْمِقْدَادِ بْنِ الأَسْوَدِ مَشْهَدًا، لأَنْ أَكُونَ صَاحِبَهُ أَحَبُّ إِلَيَّ مِمَّا عُدِلَ بِهِ. أَتَى النَّبِيَّ ج وَهُوَ يَدْعُو عَلَى الْمُشْرِكِينَ، فَقَالَ: لا نَقُولُ كَمَا قَالَ قَوْمُ مُوسَى: ﴿ٱذۡهَبۡ أَنتَ وَرَبُّكَ فَقَٰتِلَآ﴾[المائدة: ۲۴] . وَلَكِنَّا نُقَاتِلُ عَنْ يَمِينِكَ وَعَنْ شِمَالِكَ، وَبَيْنَ يَدَيْكَ وَخَلْفَكَ، فَرَأَيْتُ النَّبِيَّ ج أَشْرَقَ وَجْهُهُ وَسَرَّهُ».(بخارى: ۳۹۵۲)
ترجمه: «عبد الله بن مسعود سمی‌گوید: از مقداد بن اسود، عملی مشاهده كردم كه اگر از من سر می‌زد، آنرا با هیچ چیز دیگر، برابر نمی‌دانستم. در حالی كه رسول الله جعلیه مشركین دعا می‌كرد، مقداد آمد و گفت: ای رسول خدا! ما مانند قوم موسی نمی‌گوییم: برو، تو و پرودگارت بجنگید. بلكه از راست و چپ و پیش رویت و پشت سرت می‌جنگیم.
ابن مسعود سمی‌گوید: در آن هنگام دیدم كه چهره رسول خدا جاز شدت خوشحالی، درخشید».