ترجمه صحیح بخاری

باب (۳): نماز خواندن به سوی نیزه

۳۱۱- «عَنْ أَنَسَ بْنِ مَالِكٍ س قَالَ: كَانَ النَّبِيُّ ج إِذَا خَرَجَ لِحَاجَتِهِ، تَبِعْتُهُ أَنَا وَغُلامٌ، وَمَعَنَا عُكَّازَةٌ، أَوْ عَصًا، أَوْ عَنَزَةٌ، وَمَعَنَا إِدَاوَةٌ، فَإِذَا فَرَغَ مِنْ حَاجَتِهِ نَاوَلْنَاهُ الإدَاوَةَ».(بخارى:۵۰۰)

ترجمه: «از انس بن مالک سروایت است كه می‏فرماید: هنگامی كه رسول ‏الله جبرای قضای حاجت بیرون می‌رفت، من و جوانی دیگر، پشت سر او می‏رفتیم و یک آفتابه و عصا یا نیزه‌ای با خود می‌بردیم. و پس از قضای حاجت، آفتابه را بایشان میدادیم تا وضو بگیرند».