ترجمه صحیح بخاری

باب (۳۲): رسول اکرم ج آب وضو ی خود را روی شخص بیهوش ریخت

۱۴۵- «عَنْ جَابِرٍ س قَالَ: جَاءَ رَسُولُ اللَّهِ ج يَعُودُنِي وَأَنَا مَرِيضٌ لا أَعْقِلُ، فَتَوَضَّأَ وَصَبَّ عَلَيَّ مِنْ وَضُوئِهِ، فَعَقَلْتُ، فَقُلْتُ: يَا رَسُولَ اللَّهِ، لِمَنِ الْمِيرَاثُ، إِنَّمَا يَرِثُنِي كَلالَةٌ، فَنَزَلَتْ آيَةُ الْفَرَائِضِ». (بخارى:۱۹۴)

ترجمه: «جابر سمی‌گوید: بیمار و بی‏هوش بودم كه رسول الله جبه عیادت من آمد. آنحضرت جوضو گرفت و باقیمانده آب وضویش را بر (سر و روی) من پاشید. بلافاصله به هوش آمدم. آنگاه، عرض كردم: ای رسول گرامی! میراث خود را بین چه كسانی تقسیم كنم؟ زیرا وارث من تنها یک كلاله میباشد. این سؤال باعث شد كه آیه میراث، نازل شود».

(كلاله: به میتی اطلاق می‌شودكه فرزند و پدر نداشته باشد).