باب (۱۰): رحم کردن بر انسانها و چارپایان
۱۹۹۴- «عَنِ أَبَي هُرَيْرَةَ قَالَ: قَامَ رَسُولُ اللَّهِ ج فِي صَلاةٍ، وَقُمْنَا مَعَهُ، فَقَالَ أَعْرَابِيٌّ وَهُوَ فِي الصَّلاةِ: اللَّهُمَّ ارْحَمْنِي، وَمُحَمَّدًا، وَلا تَرْحَمْ مَعَنَا أَحَدًا. فَلَمَّا سَلَّمَ النَّبِيُّ ج قَالَ لِلأَعْرَابِيِّ: «لَقَدْ حَجَّرْتَ وَاسِعًا»».(بخارى: ۶۰۱۰)
ترجمه: «ابوهریره سمی‌گوید: رسول الله جبرای ادای نمازی برخاست و ما نیز همراه ایشان بلند شدیم. در آن اثنا، مردی بادیه نشین كه مشغول نماز خواندن بود, گفت: خدایا! بر من و محمد رحم كن و بجز ما بركسی دیگر، رحم نكن. هنگامی كه نبی اكرم جسلام داد, به او فرمود: «چیز (رحمت) وسیعی را محدود ساختی»».
۱۹۹۵- «عَنِ النُّعْمَانِ بْنِ بَشِيرٍس قَالَ: قَالَ رَسُولُ اللَّهِ ج: «تَرَى الْمُؤْمِنِينَ فِي تَرَاحُمِهِمْ، وَتَوَادِّهِمْ، وَتَعَاطُفِهِمْ، كَمَثَلِ الْجَسَدِ، إِذَا اشْتَكَى عُضْوٌ تَدَاعَى لَهُ سَائِرُ جَسَدِهِ بِالسَّهَرِ وَالْحُمَّى»».(بخارى: ۶۰۱۱)
ترجمه: «نعمان بن بشیر سمی‌گوید: رسول الله جفرمود: «مؤمنان در شفقت, دوستی و مهربانی با یكدیگر مانند اعضای یک پیكراند كه اگر عضوی از آن بدرد آید، سایر اعضاء بی‌قرار می‌گردند و تب می‌شوند»».
۱۹۹۶- «عَنْ أَنَسِ بْنِ مَالِكٍ س عَنِ النَّبِيِّ ج قَالَ: «مَا مِنْ مُسْلِمٍ غَرَسَ غَرْسًا، فَأَكَلَ مِنْهُ إِنْسَانٌ أَوْ دَابَّةٌ، إِلاَّ كَانَ لَهُ بِهِ صَدَقَةٌ»».(بخارى: ۶۰۱۲)
ترجمه: «از انس بن مالک سروایت است كه نبی اكرم جفرمود: «هر مسلمانی كه نهالی غرس نماید و انسان یا حیوانی از آن بخورد، برایش صدقه بشمار می‌رود»».
۱۹۹۷- «عَنْ جَرِيرِ بْنِ عَبْدِاللَّهِ عَنِ النَّبِيِّ ج قَالَ: «مَنْ لا يَرْحَمُ، لا يُرْحَمُ»».(بخارى: ۶۰۱۳)
ترجمه: «جریر بن عبدالله سمی‌گوید: نبی اكرم جفرمود: «هر كس, به دیگران، رحم نكند, خدا به او رحم نخواهد كرد»».