باب (۳۵): تکبیر گفتن، هنگام بلند شدن از سجده
۴۶۱- «عَنْ أَبِيْ سَعِيْدٍ الْخُدْرِيِّ س: أَنَّهُ صَلَّى، فَجَهَرَ بِالتَّكْبِيرِ حِينَ رَفَعَ رَأْسَهُ مِنَ السُّجُودِ، وَحِينَ سَجَدَ وَحِينَ رَفَعَ، وَحِينَ قَامَ مِنَ الرَّكْعَتَيْنِ، وَقَالَ هَكَذَا رَأَيْتُ النَّبِيَّ ج».(بخارى:۸۲۵)
ترجمه: «از ابوسعید خدری سروایت شده است كه او در نماز، هنگام بلند كردن سر از سجده و هنگام رفتن به سجده و پس از بر خاستن از سجده و هنگام بلند شدن از تشهد اول با صدای بلند، تكبیر می‌گفت و فرمود: رسول اللهجرا دیدم كه چنین می‌كرد».