باب (۳): مداوا با عسل و این گفتۀ خداوند متعال که می‌فرماید: «در عسل برای مردم، شفا وجود دارد»
۱۹۴۱- «عَنْ أَبِي سَعِيدٍ س: أَنَّ رَجُلاً أَتَى النَّبِيَّ ج فَقَالَ: أَخِي يَشْتَكِي بَطْنَهُ، فَقَالَ: «اسْقِهِ عَسَلاً». ثُمَّ أَتَى الثَّانِيَةَ فَقَالَ: «اسْقِهِ عَسَلاً». ثُمَّ أَتَاهُ الثَّالِثَةَ فَقَالَ: «اسْقِهِ عَسَلاً». ثُمَّ أَتَاهُ فَقَالَ: قَدْ فَعَلْتُ. فَقَالَ: «صَدَقَ اللَّهُ، وَكَذَبَ بَطْنُ أَخِيكَ، اسْقِهِ عَسَلاً». فَسَقَاهُ فَبَرَأَ».(بخارى: ۵۶۸۴)
ترجمه: «ابوسعید سمی‌گوید: مردی نزد نبی اكرم جآمد و گفت: برادرم, شكم درد و اسهال است. رسول خدا جفرمود: «به او عسل بده». دوباره آمد. باز هم آن حضرت جفرمود: «به او عسل بده». برای سومین بار آمد. باز هم رسول خدا جفرمود: «به او عسل بده». آن مرد، بار دیگر آمد و گفت: به او عسل دادم (ولی شفا نیافت). پیامبر اكرم جفرمود: «خداوند راست گفته وشكم برادرت، دروغ گفته است (صلاحیت خوب شدن ندارد). به او عسل بده». این بار، به او عسل داد و شفا یافت»».