ترجمه صحیح بخاری

باب (۳۵): اگر خداوند به کسی بدون سؤال و طمع چیزی عنایت کرد

۷۴۵- «عَنْ عُمَرَ س قَالَ: كَانَ رَسُولُ اللَّهِ ج يُعْطِينِي الْعَطَاءَ، فَأَقُولُ: أَعْطِهِ مَنْ هُوَ أَفْقَرُ إِلَيْهِ مِنِّي، فَقَالَ: «خُذْهُ إِذَا جَاءَكَ مِنْ هَـذَا الْمَالِ شَيْءٌ، وَأَنْتَ غَيْرُ مُشْرِفٍ وَلا سَائِلٍ، فَخُذْهُ، وَمَا لا، فَلا تُتْبِعْهُ نَفْسَكَ»».(بخارى: ۱۴۷۳)

ترجمه: «عمر سمی‌گوید: هرگاه، رسول خدا جمی‌خواست چیزی به من عطا كند، من میگفتم: یا رسول الله! آن را به كسی عطا كن كه از من، نیازمند‌تر است. (روزی) رسول الله جفرمود: «هرگاه، بدون خواستن و طمع, چیزی به تو رسید, آنرا قبول كن وگرنه، در پی آن مباش»».