باب (۹): کفن کردن در دو پارچه
۶۳۸- «عَنِ ابْنِ عَبَّاسٍ ب قَالَ: بَيْنَمَا رَجُلٌ وَاقِفٌ بِعَرَفَةَ، إِذْ وَقَعَ عَنْ رَاحِلَتِهِ فَوَقَصَتْهُ، أَوْ قَالَ: فَأَوْقَصَتْهُ، قَالَ النَّبِيُّ ج: «اغْسِلُوهُ بِمَاءٍ وَسِدْرٍ، وَكَفِّنُوهُ فِي ثوْبَيْنِ، وَلا تُحَنِّطُوهُ، وَلا تُخَمِّرُوا رَأْسَهُ، فَإِنَّهُ يُبْعَث يَوْمَ الْقِيَامَةِ مُلَبِّيًا»».(بخارى:۱۲۶۵)
ترجمه: «ابن عباس بمی‌گوید: شخصی، هنگام وقوف در عرفات، از سواری خود، برزمین افتاد و گردنش شكست (و وفات كرد). رسول الله جفرمود: «او را با آب و سدر، غسل دهید و در دو پارچه، كفن كنید و مواد خوشبو نزنید و سرش را نپوشانید. زیرا او، روز قیامت، لبیک گویان، برانگیخته می‌شود»».