باب (۷۲): طواف وداع
۸۵۲- «عَنِ ابْنِ عَبَّاسٍ ب قَالَ: أُمِرَ النَّاسُ أَنْ يَكُونَ آخِرُ عَهْدِهِمْ بِالْبَيْتِ إِلاَّ أَنَّهُ خُفِّفَ عَنِ الْحَائِضِ».(بخارى: ۱۷۵۵)
ترجمه: «از ابن عباس بروایت است كه فرمود: به مردم، امر شد كه آخرین عملشان در ایام حج، طواف (وداع) باشد مگر زنان حائضه كه از این قانون، مستثنا می‌باشند».
۸۵۳- «عَنْ أَنَسِ بْنِ مَالِكٍ س أَنَّ النَّبِيَّ ج صَلَّى الظُّهْرَ وَالْعَصْرَ وَالْمَغْرِبَ وَالْعِشَاءَ ثُمَّ رَقَدَ رَقْدَةً بِالْمُحَصَّبِ ثُمَّ رَكِبَ إِلَى الْبَيْتِ فَطَافَ بِهِ».(بخاری: ۱۷۵۶)
ترجمه: «انس بن مالک سمی‌گوید: رسول الله ج(هنگام بازگشت از منا)، نماز ظهر، عصر، مغرب و عشاء را در مقام «مُحَصَّب» خواند و زمانی كوتاه، خوابید. آنگاه، سوار مركب شد و برای طواف بیت، رفت».