ترجمه صحیح بخاری

باب (۴): حکم خداوند دربارۀ اموال ایتام

۱۱۸۷- «عَنِ ابْنِ عُمَرَ ب: أَنَّ عُمَرَ تَصَدَّقَ بِمَالٍ لَهُ عَلَى عَهْدِ رَسُولِ اللَّهِ ج وَكَانَ يُقَالُ لَهُ: ثَمْغٌ وَكَانَ نَخْلاً، فَقَالَ عُمَرُ: يَا رَسُولَ اللَّهِ، إِنِّي اسْتَفَدْتُ مَالاً وَهُوَ عِنْدِي نَفِيسٌ، فَأَرَدْتُ أَنْ أَتَصَدَّقَ بِهِ، فَقَالَ النَّبِيُّ ج: «تَصَدَّقْ بِأَصْلِهِ لا يُبَاعُ وَلا يُوهَبُ وَلا يُورَثُ، وَلَكِنْ يُنْفَقُ ثَمَرُهُ». فَتَصَدَّقَ بِهِ عُمَرُ، فَصَدَقَتُهُ تِلْكَ فِي سَبِيلِ اللَّهِ وَفِي الرِّقَابِ وَالْمَسَاكِينِ وَالضَّيْفِ وَابْنِ السَّبِيلِ وَلِذِي الْقُرْبَى، وَلا جُنَاحَ عَلَى مَنْ وَلِيَهُ أَنْ يَأْكُلَ مِنْهُ بِالْمَعْرُوفِ أَوْ يُوكِلَ صَدِيقَهُ غَيْرَ مُتَمَوِّلٍ بِهِ».(بخارى: ۲۷۶۴)

ترجمه: «عبد الله بن عمر بمی‌گوید: پدرم در زمان رسول الله جباغ نخلی را كه ثمغ نام داشت صدقه نمود و گفت: ای رسول خدا! من مالی دارم كه نزد من از ارزش بالایی برخوردار است و می‌خواهم آنرا صدقه بدهم. نبی اكرم جفرمود: «اصل آنرا صدقه كن تا فروخته، هبه و به ارث برده نشود و فقط میوه آن مورد استفاده قرار گیرد». عمر سآنرا صدقه كرد. و این صدقه او در راه خدا، آزاد ساختن بردگان، كمک به مساكین، پذیرایی مهمان و رهگذر و مساعدت خویشاوندان، صرف می‌شد. و ایرادی ندارد كه سرپرست آن، به اندازه متعارف، از آن، بخورد یا به دوستش بخوراند ولی مجاز نیست كه (از میوه آن) برای جمع آوری ثروت، استفاه كند».