ترجمه صحیح بخاری

باب (۲۰): ممنوعیت کندن مو، هنگام مصیبت

۶۵۳- «عَنْ أَبِيْ مُوسَى س: أَنَّهُ وَجِعَ وَجَعًا شَدِيدًا، فَغُشِيَ عَلَيْهِ، وَرَأْسُهُ فِي حَجْرِ امْرَأَةٍ مِنْ أَهْلِهِ فبكت، فَلَمْ يَسْتَطِعْ أَنْ يَرُدَّ عَلَيْهَا شَيْئًا، فَلَمَّا أَفَاقَ قَالَ: أَنَا بَرِيءٌ مِمَّنْ بَرِئَ مِنْهُ رَسُولُ اللَّهِ ج إِنَّ رَسُولَ اللَّهِ ج بَرِئَ مِنَ الصَّالِقَةِ وَالْحَالِقَةِ وَالشَّاقَّةِ». (بخارى: ۱۲۹۶)

ترجمه: «از ابوموسی سروایت است كه او بیمار شد. و از شدت بیماری، بیهوش گشت در حالی كه سرش، روی زانوی همسرش، قرار داشت و همسرش با صدای بلند، گریه می‌كرد. ابوموسی نتوانست جلوی گریه او را بگیرد. اما هنگامیكه به هوش آمد، گفت: من بیزارم از كسانی كه رسول خدا جاز آنها، اظهار بیزاری كرده است».

پیامبر خدا جاز زنانی كه (هنگام مصیبت) با صدای بلند گریه می‌كنند و گریبان چاک می‌دهند و موهای سرشان را می‌كَنَند، اعلام برائت نمود.