ترجمه صحیح بخاری

باب (۹): وقت نماز عصر

۳۳۲- «حَدِيْث أَبِي بَرْزَةَ س في ذِكْرِ الصَّلَوَاتِ تَقَدَّمَ قَرِيْباً وَقَالَ في هذِهِ الرِّوَايَةِ لَمَّا ذَكَرَ الْعِشَاءَ:كَانَ يَكْرَهُ النَّوْمَ قَبْلَ الْعِشَاءِ وَالْحَدِيث بَعْدَهَا».(بخارى:۵۴۱)

ترجمه: «قبلاً حدیث ابوبرزه، درباره وقت نمازها، ذكر شد. در این حدیث، بعد از یادآوری نماز عشاء، فرمود: رسول ‏الله جخوابیدن قبل از نماز عشاء و بیدار ماندن و داستان سرایی بعد از نماز عشاء را ناپسند می‌دانست».

۳۳۳- «عَنْ أَنَسِ بْنِ مَالِكٍ س قَالَ: كُنَّا نُصَلِّي الْعَصْرَ ثمَّ يَخْرُجُ الإِنْسَانُ إِلَى بَنِي عَمْرِو بْنِ عَوْفٍ، فَنَجِدُهُمْ يُصَلُّونَ الْعَصْرَ».(بخارى:۵۴۸)

ترجمه: «انس ابن مالک سمی‌گوید: نماز عصر را زمانی می‏خواندیم كه اگر بعد از پایان نماز، كسی به محله قبیله بنی عمرو ابن عوف (قبا) می‌رفت، آنان را در حال نماز خواندن، می‌دید».

(معنی حدیث، این است كه رسول الله جنماز عصر را در اول وقتش می‌خواند و بنی عمرو، چون مشغول كشاورزی و غیره بودند، در وسط وقت، میخواندند). مترجم

۳۳۴- «عَنْ أَنَسِ بْنِ مَالِكٍ س قَالَ: كَانَ رَسُولُ اللَّهِ ج يُصَلِّي الْعَصْرَ وَالشَّمْسُ مُرْتَفِعَةٌ حَيَّةٌ، فَيَذْهَبُ الذَّاهِبُ إِلَى الْعَوَالِي، فَيَأْتِيهِمْ وَالشَّمْسُ مُرْتَفِعَةٌ، وَبَعْضُ الْعَوَالي مِنَ الْمَدِيْنَةِ عَلَى أَرْبَعَةِ أمْيَالٍ، أوْ نَحْوِهِ».(بخارى:۵۵۰)

ترجمه: «انس بن مالک سمی‌گوید: رسول ‏الله جنماز عصر را زمانی می‌خواند كه آفتاب، هنوز بلند و بسیار روشن بود. (یعنی مایل به زردی نشده بود). و اگر كسی پس از نماز عصر، به عوالی مدینه می‏رفت، هنوز آفتاب بلند بود كه آنجا می‏رسید. قابل یادآوری است كه بخشهایی از عوالی، حدود چهار میل از مدینه منوره، فاصله دارد».