ترجمه صحیح بخاری

باب (۲۰): فضیلت یاد خداوند

۲۰۶۶- «عَنْ أَبِي مُوسَى س قَالَ: قَالَ النَّبِيُّ ج: «مَثَلُ الَّذِي يَذْكُرُ رَبَّهُ، وَالَّذِي لا يَذْكُرُ رَبَّهُ؛ مَثَلُ الْحَيِّ وَالْمَيِّتِ»». (بخارى: ۶۴۰۷)

ترجمه: «ابوموسی اشعری سمی‌گوید: نبی اكرم جفرمود: «مثال كسی كه پروردگارش را ذكر می‌كند و كسی كه پروردگارش را ذكر نمی‌كند، مانند شخص زنده و مرده است»».

۲۰۶۷- «عَنْ أَبِي هُرَيْرَةَ س قَالَ: قَالَ رَسُولُ اللَّهِ ج: «إِنَّ لِلَّهِ مَلائكَةً يَطُوفُونَ فِي الطُّرُقِ، يَلْتَمِسُونَ أَهْلَ الذِّكْرِ، فَإِذَا وَجَدُوا قَوْمًا يَذْكُرُونَ اللَّهَ، تَنَادَوْا: هَلُمُّوا إِلَى حَاجَتِكُمْ، قَالَ: فَيَحُفُّونَهُمْ بِأَجْنِحَتِهِمْ إِلَى السَّمَاءِ الدُّنْيَا، قَالَ: فَيَسْأَلُهُمْ رَبُّهُمْ ـ وَهُوَ أَعْلَمُ مِنْهُمْ ـ: مَا يَقُولُ عِبَادِي؟ قَالَ: يَقُولُونَ: يُسَبِّحُونَكَ، وَيُكَبِّرُونَكَ، وَيَحْمَدُونَكَ، وَيُمَجِّدُونَكَ، قَالَ: فَيَقُولُ: هَلْ رَأَوْنِي؟ قَالَ: فَيَقُولُونَ: لاَ، وَاللَّهِ مَا رَأَوْكَ. قَالَ: فَيَقُولُ: وَكَيْفَ لَوْ رَأَوْنِي؟ قَالَ: يَقُولُونَ: لَوْ رَأَوْكَ كَانُوا أَشَدَّ لَكَ عِبَادَةً، وَأَشَدَّ لَكَ تَمْجِيدًا وَتَحْمِيدًا، وَأَكْثَرَ لَكَ تَسْبِيحًا. قَالَ: يَقُولُ: فَمَا يَسْأَلُونِي؟ قَالَ: يَسْأَلُونَكَ الْجَنَّةَ، قَالَ: يَقُولُ: وَهَلْ رَأَوْهَا؟ قَالَ: يَقُولُونَ: لاَ، وَاللَّهِ يَا رَبِّ مَا رَأَوْهَا. قَالَ: يَقُولُ: فَكَيْفَ لَوْ أَنَّهُمْ رَأَوْهَا؟ قَالَ: يَقُولُونَ: لَوْ أَنَّهُمْ رَأَوْهَا، كَانُوا أَشَدَّ عَلَيْهَا حِرْصًا، وَأَشَدَّ لَهَا طَلَبًا، وَأَعْظَمَ فِيهَا رَغْبَةً. قَالَ: فَمِمَّ يَتَعَوَّذُونَ؟ قَالَ: يَقُولُونَ: مِنَ النَّارِ. قَالَ: يَقُولُ: وَهَلْ رَأَوْهَا؟ قَالَ: يَقُولُونَ: لاَ، وَاللَّهِ يَا رَبِّ مَا رَأَوْهَا. قَالَ: يَقُولُ: فَكَيْفَ لَوْ رَأَوْهَا؟ قَالَ: يَقُولُونَ: لَوْ رَأَوْهَا كَانُوا أَشَدَّ مِنْهَا فِرَارًا، وَأَشَدَّ لَهَا مَخَافَةً. قَالَ: فَيَقُولُ: فَأُشْهِدُكُمْ أَنِّي قَدْ غَفَرْتُ لَهُمْ. قَالَ: يَقُولُ مَلَكٌ مِنَ الْمَلاَئِكَةِ: فِيهِمْ فُلانٌ لَيْسَ مِنْهُمْ، إِنَّمَا جَاءَ لِحَاجَةٍ. قَالَ: هُمُ الْجُلَسَاءُ لا يَشْقَى بِهِمْ جَلِيسُهُمْ»». (بخارى: ۶۴۰۸)

ترجمه: «ابوهریره سمی‌گوید: رسول الله جفرمود: «خداوند، فرشتگانی دارد كه در راهها مشغول گشت زنی هستند و بدنبال ذاكران می‌گردند. هرگاه، گروهی را ببینند كه به یاد خدا مشغول‌اند، یكدیگر را صدا می‌زنند و می‌گویند: به هدف خود رسیدیم. آنگاه، ذاكران را تا آسمان دنیا زیر بالهایشان می‌گیرند. سپس خداوند كه حال بندگانش را بهتر می‌داند از فرشتگان می‌پرسد كه بندگانم چه می‌گویند؟ فرشتگان می‌گویند: پاكی و بزرگی تو را بیان می‌كنند و تو را تعریف و تمجید می‌نمایند. خداوند می‌فرماید: آیا مرا دیده‌اند؟ جواب می‌دهند: خیر، سو گند به خدا كه تو را ندیده‌اند. خداوند می‌فرماید: اگر مرا می‌دیدند، چكار می‌كردند؟ می‌گویند: اگر تو را می‌دیدند، بیشتر عبادت می‌كردند و بیشتر حمد و ثنا و پاكی ات را بیان می‌نمودند. آنگاه خداوند می‌فرماید: از من چه می‌خواهند؟ فرشتگان می‌گویند: از تو بهشت می‌طلبند. خداوند می‌فرماید: آیا آن را دیده‌اند؟ می‌گویند: ای پروردگار! نه، سو گند به خدا كه آن را ندیده‌اند. می‌فرماید: اگر آن را می‌دیدند، چكار می‌كردند؟ فرشتگان می‌گویند: اگر آن را می‌دیدند، بیشتر به آن علاقه مند می‌شدند، بیشتر به دنبال آن می‌رفتند و بیشتر به آن، تمایل نشان می‌دادند. خداوند می‌فرماید: از چه چیزی پناه می‌خواهند؟ می‌گویند: از جهنم. خداوند می‌فرماید: آیا آن را دیده‌اند؟ می‌گویند: ای پروردگار! نه، سوگند به خدا كه آن را ندیده‌اند. خداوند می‌فرماید: اگرآن را می‌دیدند، چكار می‌كردند؟ می‌گویند: اگر آن را می‌دیدند، بیشتر از آن، دوری می‌كردند و بیشتر می‌ترسیدند. سرانجام، خداوند می‌فرماید: شما گواه باشید كه من آنان را بخشیدم. یكی از فرشتگان می‌گوید: در میان آنان، فلانی وجود دارد كه جزو آنان نیست بلكه برای انجام كاری آمده است. خداوند می‌فرماید: آنها كسانی هستند كه همنشینشان هم بدبخت نمی‌شود»».