باب (۲۵): داستان خزاعه
۱۴۵۱- «عَنْ أَبِي‌هُرَيْرَةَ س: أَنَّ رسول الله ج قَالَ: «عَمْرُو بْنُ لُحَيِّ بْنِ قَمَعَةَ بْنِ خِنْدِفَ أَبُو خُزَاعَةَ»». (بخارى: ۳۵۲۰)
ترجمه: «ابوهریره سمی‌گوید: «رسول الله جفرمود: «عمرو بن لُحَی بن قمعه بن خندف، (پایه گذار بت پرستی) جد قبیله خزاعه است»».
۱۴۵۲- «وَعَنْهُ س قَالَ: قَالَ النَّبِيُّ ج: «رَأَيْتُ عَمْرَو بْنَ عَامِرِ بْنِ لُحَيٍّ الْخُزَاعِيَّ يَجُرُّ قُصْبَهُ فِي النَّارِ وَكَانَ أَوَّلَ مَنْ سَيَّبَ السَّوَائبَ»». (بخارى:۳۵۲۴)
ترجمه: «ابوهریره سروایت می‌كند كه نبی اكرم جفرمود: «عمرو بن عامر بن لُحَی خزاعی را دیدم كه روده‌هایش را در آتش، بدنبال خود می‌كشید. زیرا او اولین كسی بود كه سایبه را رواج داد». (سایبه به حیوانی می‌گویند كه كفار آنرا بنام بت‌ها، رها می‌كردند)».