باب (۵): نماز گزار با پروردگارش مناجات می‌کند
۳۲۶- «عَنْ أَنَسِ بْنِ مَالِكٍ س، عَنِ النَّبِيِّ ج أنه قَالَ: «اعْتَدِلُوا فِي السُّجُودِ، وَلا يَبْسُطْ ذِرَاعَيْهِ كَالْكَلْبِ، وَإِذَا بَزَقَ فَلا يَبْزُقَنَّ بَيْنَ يَدَيْهِ، وَلا عَنْ يَمِينِهِ، فَإِنَّهُ يُنَاجِي رَبَّهُ»».(بخاري:۵۳۲)
ترجمه: «انس ابن مالک سمی‌گوید: نبی اكرم جفرمود: «در سجده، اعتدال را رعایت كنید. و دستها را مانند سگ، بر زمین نگذارید. همچنین اگر كسی خواست آب دهان بیندازد، جلو و سمت راست خود، نیندازد. زیرا وی در نماز، با پروردگارش، راز و نیاز میكند»».