ترجمه صحیح بخاری

باب (۴): توبه

۲۰۴۹- «عَنْ عَبْدِاللَّهِ بْنِ مَسْعُودٍ س: أَنَّهُ حَدَّثَ حَدِيثَيْنِ: أَحَدُهُمَا عَنِ النَّبِيِّ ج، وَالآخَرُ عَنْ نَفْسِهِ، قَالَ: إِنَّ الْمُؤْمِنَ يَرَى ذُنُوبَهُ كَأَنَّهُ قَاعِدٌ تَحْتَ جَبَلٍ يَخَافُ أَنْ يَقَعَ عَلَيْهِ، وَإِنَّ الْفَاجِرَ يَرَى ذُنُوبَهُ كَذُبَابٍ مَرَّ عَلَى أَنْفِهِ، فَقَالَ بِهِ هَكَذَا، ثُمَّ قَالَ: «لَلَّهُ أَفْرَحُ بِتَوْبَةِ عَبْدِهِ مِنْ رَجُلٍ نَزَلَ مَنْزِلاً وَبِهِ مَهْلَكَةٌ، وَمَعَهُ رَاحِلَتُهُ عَلَيْهَا طَعَامُهُ وَشَرَابُهُ، فَوَضَعَ رَأْسَهُ فَنَامَ نَوْمَةً، فَاسْتَيْقَظَ وَقَدْ ذَهَبَتْ رَاحِلَتُهُ، حَتَّى إِذَا اشْتَدَّ عَلَيْهِ الْحَرُّ وَالْعَطَشُ أَوْ مَا شَاءَ اللَّهُ، قَالَ: أَرْجِعُ إِلَى مَكَانِي، فَرَجَعَ فَنَامَ نَوْمَةً، ثُمَّ رَفَعَ رَأْسَهُ فَإِذَا رَاحِلَتُهُ عِنْدَهُ».(بخارى: ۶۳۰۸)

ترجمه: «از عبدالله بن مسعود سدو حدیث، روایت شده است كه یكی از نبی اكرم جو دیگری از خودش می‌باشد. او می‌گوید: مؤمن، گناهانش را مانند كوهی می‌بیند كه زیر آن نشسته است و می‌ترسد كه روی او بیفتد. ولی فرد فاسق، گناهانش را مانند مگسی می‌بیند كه از كنار بینی‌اش می‌گذرد و او با دست‌اش آنرا دفع می‌كند.

سپس گفت رسول خدا جفرمود: «خداوند از توبه‌ی بنده‌اش بیشتر از فردی خوشحال می‌شود كه در جای خطرناكی منزل گرفته و سواری و آب و غذا، همراهش باشد. آنگاه، سرش را بر زمین می‌گذارد و لحظاتی می‌خوابد و بیدار می‌شود.می بینید كه سواری‌اش رفته است. پس گرما و تشنگی بر وی غلبه می‌كند. در این وقت، با خود می‌گوید: بر می‌گردم و سرجایم می‌مانم. پس از برگشتن، باز هم لحظاتی به خواب می‌رود. سپس بیدار می‌شود و سرش را بلند می‌كند. ناگهان، سواری‌اش را در كنار خود می‌بیند». (یعنی خداوند از توبه‌ی بنده‌اش از این فرد هم بیشتر خوشحال می‌شود)».