باب (۳): در حالت هجوم و دفاع در جنگ، می‌توان سواره و با اشاره، نماز خواند
۵۱۹- «عَنِ ابْنِ عُمَرَ ب قَالَ: قَالَ النَّبِيُّ ج لَنَا لَمَّا رَجَعَ مِنَ الأَحْزَابِ: «لا يُصَلِّيَنَّ أَحَدٌ الْعَصْرَ إِلاَّ فِي بَنِي قُرَيْظَةَ». فَأَدْرَكَ بَعْضَهُمُ الْعَصْرُ فِي الطَّرِيقِ، فَقَالَ بَعْضُهُمْ: لا نُصَلِّي حَتَّى نَأْتِيَهَ، وَقَالَ بَعْضُهُمْ: بَلْ نُصَلِّي، لَمْ يُرَدْ مِنَّا ذَلِكَ، فَذُكِرَ لِلنَّبِيِّ ج، فَلَمْ يُعَنِّفْ وَاحِدًا مِنْهُمْ».(بخارى:۹۴۶)
ترجمه: «عبد الله بن عمر بروایت می‌كند كه: رسول الله جهنگام بازگشت از جنگ احزاب، فرمود: «هیچ كس نماز عصر را نخواند مگر در بنیقریظه». در مسیر راه، قبل از رسیدن به بنیقریظه، وقت نماز عصر فرا رسید. بعضیها گفتند: ما تا به بنی قریظه نرسیم، نماز عصر را نمیخوانیم. برخی دیگر گفتند: ما نماز می‌خوانیم زیرا منظورآنحضرت جاین نبود كه نماز نخوانیم. (و اینگونه، بعضیها در مسیر و بعضیها در بنی قریظه، نماز عصر را خواندند). پیامبر اكرم جپس از اطلاع از اختلاف عمل آنها، هیچ كدام را سرزنش نكرد ». (برای توضیح بیشتر، به كتاب المغازی مراجعه شود).