ترجمه صحیح بخاری

باب (۱۰): استعمال سرمه برای زنی که به سوگ شوهر، نشسته است

۱۸۶۱- «عَنْ أُمِّ سَلَمَةَ ل: أَنَّ امْرَأَةً تُوُفِّيَ زَوْجُهَا، فَخَشُوا عَلَى عَيْنَيْهَا، فَأَتَوْا رَسُولَ اللَّهِ ج، فَاسْتَأْذَنُوهُ فِي الْكُحْلِ. فَقَالَ: «لا تَكَحَّلْ، قَدْ كَانَتْ إِحْدَاكُنَّ تَمْكُثُ فِي شَرِّ أَحْلاسِهَا، أَوْ شَرِّ بَيْتِهَا، فَإِذَا كَانَ حَوْلٌ، فَمَرَّ كَلْبٌ رَمَتْ بِبَعَرَةٍ. فَلاَ حَتَّى تَمْضِيَ أَرْبَعَةُ أَشْهُرٍ وَعَشْرٌ»».(بخارى: ۵۳۳۹)

ترجمه: «ام سلمه لمی‌گوید: شوهر زنی فوت كرد و بیم آن می‌رفت كه چشمانش را از دست بدهد. خویشاوندانش نزد رسول الله جآمدند و از ایشان، اجازه خواستند تا آن زن، از سرمه استفاده كند. پیامبر اكرم جفرمود: «نباید سرمه استعمال كند. اگر در دوران جاهلیت، شوهر یكی از شما فوت می‌كرد، در بدترین لباسهایتان و یا در بدترین خانه‌هایتان بسرمی بردید و پس از گذشت یكسال و عبور سگی از آنجا، سرگینی پرتاب می‌كردید. و بعد از آن، غسل كرده و استفاده از زیورآلات برای شما حلال می‌شد. پس این زن، حق ندارد تا زمانی كه چهار ماه و ده روز، سپری نشده است از سرمه، استفاده كند»».