باب (۱۰): قرائت در نماز مغرب
۴۳۱- «عَنِ ابْنِ عَبَّاسٍ ب: أَنَّهُ قَالَ: إِنَّ أُمَّ الْفَضْلِ سَمِعَتْهُ وَهُوَ يَقْرَأُ: ﴿وَٱلۡمُرۡسَلَٰتِ عُرۡفٗا ١﴾[المرسلات: ۱] ، فَقَالَتْ: يَا بُنَيَّ، وَاللَّهِ لَقَدْ ذَكَّرْتَنِي بِقِرَاءَتِكَ هَذِهِ السُّورَةَ، إِنَّهَا لآخِرُ مَا سَمِعْتُ مِنْ رَسُولِ اللَّهِ ج يَقْرَأُ بِهَا فِي الْمَغْرِبِ».(بخارى: ۷۶۳)
ترجمه: «عبد الله ابن عباس بمی‌گوید: روزی سوره « والمرسلات عرفا» را میخواندم كه مادرم ؛ام الفضل؛ آنرا شنید و گفت: فرزندم! با تلاوت این سوره، مرا به یاد رسول خدا جانداختی. زیرا آخرین قرائتی كه از ایشان شنیدم، همین سوره بود كه در نماز مغرب، آنرا تلاوت كرد».
۴۳۲- «عَنْ زَيْدِ بْنِ ثَابِتٍ س قَالَ: قَدْ سَمِعْتُ النَّبِيَّ يَقْرَأُ فِي الْمَغْرِبِ ج بِطُولَى الطُّولَيَيْنِ».(بخارى:۷۶۴)
ترجمه: «زید بن ثابت سمی‌گوید: از رسول الله جشنیدم كه در نماز مغرب، از میان دو سوره طولانی (اعراف و انعام)، سوره طولانی‌تر (اعراف) را تلاوت می‌كرد».