باب (۱۶): پاداش خدمتگزاری که با اجازه صاحبش، صدقه بدهد وخیانت نکند
۷۲۱- «عَنْ أَبِي مُوسَى س عَنِ النَّبِيِّ ج قَالَ: «الْخَازِنُ الْمُسْلِمُ الأَمِينُ الَّذِي يُنْفِذُ- وَرُبَّمَا قَالَ: يُعْطِي- مَا أُمِرَ بِهِ، كَامِلاً مُوَفَّرًا، طَيِّبًا بِهِ نَفْسُهُ فَيَدْفَعُهُ إِلَى الَّذِي أُمِرَ لَهُ بِهِ، أَحَدُ الْمُتَصَدِّقَيْنِ»».(بخارى: ۱۴۳۸)
ترجمه: «ابوموسی اشعری سمی‌گوید: نبی اكرم جفرمود: «خادم و انبار دار مسلمان و امینی كه ماموریت خود را بطور كامل و با طیب خاطر، انجام دهد و صدقه را به كسی كه دستور داده شده است, برساند، او نیز یكی از صدقه دهندگان بشمار می‌رود»».