باب (۱۰): این گفتۀ خداوند عز وجل که می‌فرماید: «سپس، از همانجاکه مردم روان می‌شوند، بروید» [بقره: ۱۹۹]
۱۷۰۱- «عَنْ عَائِشَةَ ل قَالَتْ: كَانَتْ قُرَيْشٌ وَمَنْ دَانَ دِينَهَا يَقِفُونَ بِالْمُزْدَلِفَةِ، وَكَانُوا يُسَمَّوْنَ الْحُمْسَ، وَكَانَ سَائِرُ الْعَرَبِ يَقِفُونَ بِعَرَفَاتٍ، فَلَمَّا جَاءَ الإِسْلامُ أَمَرَ اللَّهُ نَبِيَّهُ ج أَنْ يَأْتِيَ عَرَفَاتٍ، ثمَّ يَقِفَ بِهَا، ثمَّ يُفِيضَ مِنْهَا».(بخارى: ۴۵۲۰)
ترجمه: «عایشه لمی‌گوید: قریش و هم كیشانشان در مزدلفه، وقوف می‌كردند و به آنها حُمس (متعصب و تندرو) می‌گفتند. اما سایر اعراب در عرفات، وقوف می‌كردند. پس هنگامی كه اسلام آمد، خداوند به پیامبرش دستور داد تا به عرفات برود و در آنجا وقوف كند. سپس از آنجا روانه (مزدلفه) شود».