باب (۱۵): کسی که بگوید: نمازمان فوت شده است
۳۸۰- «عَنْ أَبِي قَتَادَةَ س قَالَ: بَيْنَمَا نَحْنُ نُصَلِّي مَعَ النَّبِيِّ ج إِذْ سَمِعَ جَلَبَةَ رِجَالٍ، فَلَمَّا صَلَّى قَالَ: «مَا شَأْنُكُمْ»؟ قَالُوا: اسْتَعْجَلْنَا إِلَى الصَّلاةِ. قَالَ: «فَلا تَفْعَلُوا إِذَا أَتَيْتُمُ الصَّلاةَ فَعَلَيْكُمْ بِالسَّكِينَةِ، فَمَا أَدْرَكْتُمْ فَصَلُّوا، وَمَا فَاتَكُمْ فَأَتِمُّوا»».(بخارى:۶۳۵)
ترجمه: «ابوقتاده سمی‌گوید: با رسول اكرمجمشغول نماز خواندن بودیم كه صدای جست وخیز عده‌ای، بگوش رسید. پس از اتمام نماز، رسول اكرم جخطاب به آنان، فرمود: «این چه كاری بود كه كردید»؟گفتند: برای رسیدن به نماز جماعت، عجله داشتیم. رسول الله جفرمود: «دوباره این كار را انجام ندهید. هنگامی كه برای نماز می‌آیید، با سكون و آرامش بیایید. هر چه از نماز را دریافتید، بخوانید. وبقیه را خودتان، كامل كنید»».