باب (۱): گفتن بسم الله، هنگام شکار کردن
۱۸۹۲- «عَنْ عَدِيِّ بْنِ حَاتِمٍ س قَالَ: سَأَلْتُ النَّبِيَّ ج عَنْ صَيْدِ الْمِعْرَاضِ، قَالَ: «مَا أَصَابَ بِحَدِّهِ فَكُلْهُ، وَمَا أَصَابَ بِعَرْضِهِ فَهُوَ وَقِيذٌ». وَسَأَلْتُهُ عَنْ صَيْدِ الْكَلْبِ، فَقَالَ: «مَا أَمْسَكَ عَلَيْكَ فَكُلْ، فَإِنَّ أَخْذَ الْكَلْبِ ذَكَاةٌ، وَإِنْ وَجَدْتَ مَعَ كَلْبِكَ أَوْ كِلابِكَ كَلْبًا غَيْرَهُ، فَخَشِيتَ أَنْ يَكُونَ أَخَذَهُ مَعَهُ وَقَدْ قَتَلَهُ، فَلا تَأْكُلْ، فَإِنَّمَا ذَكَرْتَ اسْمَ اللَّهِ عَلَى كَلْبِكَ، وَلَمْ تَذْكُرْهُ عَلَى غَيْرِهِ»».(بخارى: ۵۴۷۵)
ترجمه: «عدی بن حاتم سمی‌گوید: از نبی اكرم جدر مورد شكاری كه با تیر بدون پَر, شكار شود، پرسیدم. فرمود: «اگر لبه تیزش به شكار, اصابت كرده بود, آنرا بخور. در غیر این صورت, آن شكار به گوسفندی می‌ماند كه با چوب، كشته شده باشد». (خوردن آن، جایز نیست).
همچنین از رسول الله جدرباره حكم شكار سگ، پرسیدم. فرمود: «شكاری را كه برایت نگه داشت, آنرا بخور. زیرا گرفتن سگ, مانند ذبح كردن است. ولی اگر با سگ یا سگهایت، سگ دیگری را دیدی و بیم آن می‌رفت كه آن سگ، شكار را گرفته و كشته باشد, آنرا نخور. زیرا تو هنگام فرستادن سگ خودت, بسم الله گفته‌ای نه سگ دیگر»».