باب (۳۷): خواندن نماز جنازه بر شهید
۶۷۰- «عَنْ جَابِرِ بْنِ عَبْدِاللَّهِ ب قَالَ: كَانَ النَّبِيُّ ج يَجْمَعُ بَيْنَ الرَّجُلَيْنِ مِنْ قَتْلَى أُحُدٍ فِي ثَوْبٍ وَاحِدٍ، ثُمَّ يَقُولُ: «أَيُّهُمْ أَكْثَرُ أَخْذًا لِلْقُرْآنِ»؟ فَإِذَا أُشِيرَ لَهُ إِلَى أَحَدِهِمَا، قَدَّمَهُ فِي اللَّحْدِ وَقَالَ: «أَنَا شَهِيدٌ عَلَى هَؤُلاءِ يَوْمَ الْقِيَامَةِ». وَأَمَرَ بِدَفْنِهِمْ فِي دِمَائِهِمْ، وَلَمْ يُغَسَّلُوا، وَلَمْ يُصَلَّ عَلَيْهِمْ».(بخارى:۱۳۴۳)
ترجمه: «جابر بن عبد الله بمی‌گوید: رسول الله جهر دو نفر از شهدای احد را در یک پارچه كفن میكرد. سپس، می‌پرسید: «كدام یك, قرآن را بیشتر می‌داند؟» پس كسی را كه قرآن بیشتری می‌دانست، در لَحَد، مقدم میكرد. و فرمود: «من روز قیامت، برای اینها، گواهی خواهم داد». و دستور داد تا آنها را بدون غسل، با خون‌هایشان، دفن كنند. و همچنین، بر آنها نماز جنازه، گزارده نشد».