باب (۳): وَسوَسه، ناقض وضو نیست
۱۱۲- «عَنْ عَبْدِ اللهِ بْنِ يَزِيْدِ الأَنْصَارِيِّ س: أَنَّهُ شَكَا إِلَى رَسُولِ اللَّهِ ج الرَّجُلَ الَّذِي يُخَيَّلُ إِلَيْهِ أَنَّهُ يَجِدُ الشَّيْءَ فِي الصَّلاةِ، فَقَالَ: «لا يَنْفَتِلْ أَوْ لا يَنْصَرِفْ حَتَّى يَسْمَعَ صَوْتًا أَوْ يَجِدَ رِيحاً»». (بخارى:۱۳۷)
ترجمه: «عبدالله بن یزید انصاری می‌گوید: از رسول الله جپرسیدم: اگر شخصی، هنگام خواندن نماز به شک بیفتد كه وضویش شكسته است (بادی از شكمش خارج شده است) چه كار باید بكند؟ آنحضرت جفرمود: «تا وقتی كه صدایی نشنیده ویا بویی احساس نكرده باشد، نمازش را ترک نكند»».