باب (۱۲): حکم عرق فرد جنب و اینکه مؤمن نجس نمیشود
۱۹۸- «عَنْ أَبِي هُرَيْرَةَ س: أَنَّ النَّبِيَّ ج لَقِيَهُ فِي بَعْضِ طَرِيقِ الْمَدِينَةِ وَهُوَ جُنُبٌ، قال: فَانْخَنَسْتُ مِنْهُ، فَذَهَبتُ فَاغْتَسَلْتُ، ثُمَّ جِئتُ، فَقَالَ: «أَيْنَ كُنْتَ يَا أَبَا هُرَيْرَةَ»؟ قَالَ: كُنْتُ جُنُبًا فَكَرِهْتُ أَنْ أُجَالِسَكَ وَأَنَا عَلَى غَيْرِ طَهَارَةٍ، فَقَالَ: «سُبْحَانَ اللَّهِ إِنَّ الْمُسْلِمَ لا يَنْجُسُ»».(بخارى:۲۸۳)
ترجمه: «ابو هریره سمی‌گوید: نبی اكرم جدر یكی از كوچههای مدینه، مرا دید. چون جُنب بودم، خود را عقب كشیدم و از چشم رسول الله جپنهان كردم. و پس از غسل، خدمت رسول خدا جرسیدم. آنحضرتجفرمود: « ابوهریره! كجا بودی»؟ عرض كردم: بعلت جنابت وعدم طهارت، مجالست با شما را مناسب ندانستم. رسول الله جفرمود: « سبحان الله! مؤمن كه نجس نمیشود»».