باب (۲۱): کراهیت تعریف و تمجید
۲۰۱۰- «عَنْ أَبِي بَكْرَةَ س: أَنَّ رَجُلاً ذُكِرَ عِنْدَ النَّبِيِّ ج فَأَثْنَى عَلَيْهِ رَجُلٌ خَيْرًا. فَقَالَ النَّبِيُّ ج: «وَيْحَكَ قَطَعْتَ عُنُقَ صَاحِبِكَ ـ يَقُولُهُ مِرَارًا ـ إِنْ كَانَ أَحَدُكُمْ مَادِحًا لا مَحَالَةَ فَلْيَقُلْ: أَحْسِبُ كَذَا وَكَذَا، إِنْ كَانَ يُرَى أَنَّهُ كَذَلِكَ وَحَسِيبُهُ اللَّهُ، وَلا يُزَكِّي عَلَى اللَّهِ أَحَدًا»».(بخارى: ۶۰۶۱)
ترجمه: «ابوبكره سمی‌گوید: نزد نبی اكرم جسخن از مردی، به میان آمد. شخص دیگری از او ستایش كرد. نبی اكرم جفرمود: «وای بر تو، گردن دوست ات را شكستی ـ و این جمله را چند بار تكرار كرد ـ اگر لازم است كه یكی از شما دیگری را تعریف كند, پس بگوید: گمان می‌كنم كه فلانی، چنین است و دارای چنین صفاتی است و حساب‌اش با خداست. آنهم در صورتی كه می‌داند كه در او چنین صفاتی وجود دارد. و كسی را نزد خداوند, پاک و منزه، معرفی نكند»».