ترجمه صحیح بخاری

باب (۶۰): کراهیت تکبیر گفتن با صدای بلند

۱۲۷۲- «عَنْ أَبِي مُوسَى الْأَشْعَرِيِّ س قَالَ: كُنَّا مَعَ رَسُولِ اللَّهِ ج فَكُنَّا إِذَا أَشْرَفْنَا عَلَى وَادٍ هَلَّلْنَا وَكَبَّرْنَا ارْتَفَعَتْ أَصْوَاتُنَا: فَقَالَ النَّبِيُّ ج:: «يَا أَيُّهَا النَّاسُ، ارْبَعُوا عَلَى أَنْفُسِكُمْ فَإِنَّكُمْ لا تَدْعُونَ أَصَمَّ وَلا غَائِبًا إِنَّهُ مَعَكُمْ إِنَّهُ سَمِيعٌ قَرِيبٌ تَبَارَكَ اسْمُهُ وَتَعَالَى جَدُّهُ»».(بخاری: ۲۹۹۲)

ترجمه: «ابوموسی اشعری سمی‌گوید: در معیت رسول خدا ج: بودیم. هر وقت به جای بلندی می‌رسیدیم، تهلیل (لا اله الا الله) و تكبیر (الله اكبر) می‌گفتیم و صدایمان بلند می‌شد. نبی اكرم جفرمود: «بر خود رحم كنید زیرا شما فرد كر و غایبی را صدا نمی‌زنید. او با شماست، به شما نزدیک است و سخنانتان را می‌شنود. اسمش با بركت و مقامش بالاست»».