باب (۲۶): کسی که فوت نماید و روزه بر ذمه‌اش باشد
۹۴۲- «عَنْ عَائِشَةَ ل أَنَّ رَسُولَ اللَّهِ ج قَالَ: «مَنْ مَاتَ وَعَلَيْهِ صِيَامٌ صَامَ عَنْهُ وَلِيُّهُ»».(بخارى: ۱۹۵۲)
ترجمه: «از عایشه لروایت است كه رسول الله جفرمود: «هركس، بمیرد و روزه‌ای بر ذمه‌اش باقی مانده باشد، وَلی او، از طرف وی روزه بگیرد»».
۹۴۳- «عَنِ ابْنِ عَبَّاسٍ ب قَالَ: جَاءَ رَجُلٌ إِلَى النَّبِيِّ ج فَقَالَ: يَا رَسُولَ اللَّهِ إِنَّ أُمِّي مَاتَتْ وَعَلَيْهَا صَوْمُ شَهْرٍ أَفَأَقْضِيهِ عَنْهَا قَالَ: «نَعَمْ، فَدَيْنُ اللَّهِ أَحَقُّ أَنْ يُقْضَى»».(بخارى: ۱۹۵۳)
ترجمه: «از ابن عباس بروایت است كه: شخصی، نزد رسول الله جآمد و عرض كرد: ای پیامبر خدا! مادرم فوت نموده، ولی روزه یک ماه، بر ذمه‌اش باقی مانده است. آیا می‌توانم به نیابت از او، روزه بگیرم؟ رسول الله جفرمود: «آری. دَین خدا، سزاوارتر است كه ادا شود»».