باب (۲۴): خواندن نماز با جماعت، پس از وقت
۳۵۹- «عَنْ جَابِرِ بْنِ عَبْدِ اللَّهِ ب: أَنَّ عُمَرَ بْنَ الْخَطَّابِ جَاءَ يَوْمَ الْخَنْدَقِ بَعْدَ مَا غَرَبَتِ الشَّمْسُ، فَجَعَلَ يَسُبُّ كُفَّارَ قُرَيْشٍ، قَالَ: يَا رَسُولَ اللَّهِ مَا كِدْتُ أُصَلِّي الْعَصْرَ، حَتَّى كَادَتِ الشَّمْسُ تَغْرُبُ، قَالَ النَّبِيُّ ج: «وَاللهِ مَا صَلَّيْتُهَا». فَقُمْنَا إِلَى بُطْحَانَ، فَتَوَضَّأَ لِلصَّلاةِ وَتَوَضَّأْنَا لَهَا، فَصَلَّى الْعَصْرَ بَعْدَ مَا غَرَبَتِ الشَّمْسُ، ثمَّ صَلَّى بَعْدَهَا الْمَغْرِبَ».(بخارى: ۵۹۶)
ترجمه: «جابر بن عبد الله سمی‌گوید: پس از غروبِ آفتابِ روزِ خندق، عمر فاروق سدر حالی كه كفار قریش را نفرین می‌كرد، خدمت رسول اكرم جرسید و گفت: ای رسول خدا! من نماز عصر را نزدیک غروب آفتاب، خواندم. رسول الله جفرمود: « به خدا سوگند، من هنوز نماز عصر را نخواندهام». بعد از آن، به بُطحان رفته، وضو گرفتیم. و رسول الله جپس از غروب آفتاب، نخست، نماز عصر و سپس، نماز مغرب را خواند».