ترجمه صحیح بخاری

باب (۲۱): گرفتن مال در زکات

۷۲۶- «عَنْ أَنَسٍ س: أَنَّ أَبَا بَكْرٍ سكَتَبَ لَهُ الَّتِي أَمَرَ اللَّهُ رَسُولَهُ ج: «وَمَنْ بَلَغَتْ صَدَقَتُهُ بِنْتَ مَخَاضٍ وَلَيْسَتْ عِنْدَهُ، وَعِنْدَهُ بِنْتُ لَبُونٍ، فَإِنَّهَا تُقْبَلُ مِنْهُ، وَيُعْطِيهِ الْمُصَدِّقُ عِشْرِينَ دِرْهَمًا أَوْ شَاتَيْنِ، فَإِنْ لَمْ يَكُنْ عِنْدَهُ بِنْتُ مَخَاضٍ عَلَى وَجْهِهَا، وَعِنْدَهُ ابْنُ لَبُونٍ، فَإِنَّهُ يُقْبَلُ مِنْهُ، وَلَيْسَ مَعَهُ شَيْءٌ»».(بخارى: ۱۴۴۸)

ترجمه: «انس سروایت می‌كند كه: ابوبكر صدیق سفریضه زكات را كه خداوند به پیامبرش امر فرموده بود، برای من چنین نوشت: «هركس كه نصاب زكات شترش به بنت مخاض (بچه شتر یكساله) برسد، ولی نداشته باشد وبنت لبون داشته باشد، همان بنت لبون از او پذیرفته شود. ولی زكات گیرنده، باید به ا و بیست درهم یا دو گوسفند،پس بدهد. ولی اگر نزد وی بنت مخاض باشد و ابن لبون (بچه شتر دوساله) نداشته باشد، از وی پذیرفته می‌شود و چیزی به او تعلق نمی‌گیرد»».