۲- خون
خون پلید است، خواه خون جاری و جهنده باشد، مانند خون حیوان ذبح شده، و خواه خون قاعدگی باشد. لیکن خون کم، مورد عفو است و از آن صرف نظرشده است. از ابن جریج نقل شده که گفته است مراد از ﴿دَمٗا مَّسۡفُوحًا﴾[الأنعام: ۱۴۵]. ﴿أَوۡ دَمٗا مَّسۡفُوحًا﴾(قسمتی ازآیه ١٤٥ سوره انعام)، خونی است که ریخته می‌شود. و خونی که در رگ‌های گوشت حیوان ذبح شده می‌ماند، اشکال ندارد. ابن المنذر این مطلب را نقل کرده است. از «ابومجلز» درباره‌‌ی خونی که در محل ذبح حیوان باقی می‌ماند و خونی که روی دیگ می‌ماند، سوال کردند؟ گفت: اشکال ندارد، فقط از خون جهنده و جاری نهی شده است. عبد بن حمید و ابوالشیخ این مطلب را از او نقل کرده‌اند. از عایشهل‌روایت شده که: «كنا نأكل اللحم والدم خطوط على القدر»«ما گوشت می‌خوردیم در حالیکه خطوط خون، بر روی دیگ نمایان بود».
و حسن گفته است: «همواره مسلمانان با زخم‌های خونین نماز می‌خواندند». بخاری این مطلب را ذکر کرده است. حافظ در کتاب «الفتح» گفته است: «عمرسنماز خواند، در حالیکه خون از زخمش جاری بود» و ابوهریرهسدر یک قطره و دو قطره خون برای نماز خواندن اشکالی نمی‌دید. و بنا به مفهوم این احادیث، خون «کک‌ها» و خون دمل و جراحت مورد عفو است. از «ابوملجز» درباره‌‌ی تراوش چرک، که بدن و لباس را آلوده کند، سوال شد؟ گفت: این‌ها چیزی نیست، و خداوند تنها خون را ذکر کرده است نه چرک و تراوش زخم را. ابن تیمیه گفته است: شایسته است لباسی را که با چرک و تراوش زخم آلوده شده است بشویند و لی دلیلی بر نجاست و پلیدی آن اقامه نشده است. بهتر آنست که بقدر امکان، انسان از آن پرهیز کند.