الودیعه
ودیعه از و دع الشیی‌ء یعنی آن را رها کرد،گرفته شده است. چیزی را که انسان نزد کسی ترک می‌کند و می‌گذارد تا آن را برایش حفظ و نگهداری‌کند، و دیعه نامیده‌اند چون آن را نزد او رها می‌کند.
ودیعه نهادن یا و دیعه خواستن، هردو جایز هستند، قبول و دیعه برای کسی که درخود قدرت نگهداری آن را می‌بیند، مستحب و پسندیده است، آن و قت که قبول کرد بروی -مودع -واجب است که آن را در جای مناسب و امین حرز مناسب آن، آن را نگهداری کند. و دیعه نزد مودع امانت میباشد و بروی و اجب است که هرگاه صاحبش آن را خواست، آن را به وی برگرداند. خداوند گوید: ﴿أَمِنَ بَعْضُكُمْ بَعْضًا فَلْیُؤَدِّ الَّذِی اؤْتُمِنَ أَمَانَتَهُ وَلْیَتَّقِ اللَّهَ رَبَّهُ﴾[البقرة: ۲۸۳]. «هرگاه یکی ازشما یکی دیگر را امین دانست و چیزی را به وی سپرد این شخص که امین دانسته شده است امانت را بصاحبش برگرداند و از پروردگارش تقوی داشته باشد و مرتکب خیانت نشود».و قبلا نیز حدیث: «أد الامانة إلى من ائتمنك...الخ» را بیان کردیم.