فقه السنه

حواله

حواله از تحویل به معنی انتقال‌گرفته شده است‌، مقصود از آن در اینجا انتقال و ام و قرض از عهده و ذمه حواله دهنده‌، بعهده و ذمه ‌کسی است که به او حواله داده می‌شود. پس مستلزم «‌محیل» حواله دهنده و «‌محال» شخص حواله داده شده و «محال علیه» ‌کسی که بر او حواله داده شده‌، می‌باشد. پس محیل بدهکار و محال طلبکار و محال علیه‌ کسی است که و ام را می‌پردازد.

حواله از جمله تصرفاتی است که نیازی به ایجاب و قبول ندارد و هرالفاظی‌ که بدان ادای مقصود شود کافی است مانند: ترا حواله دادم بر.. و و ام ترا بگردن فلان کس انداختم و...