ادات و ابزار قتل
شرط ابزار قتل آنست که غالباً و بیشتر به قتل انجامد، خواه تیز و برنده باشد یا تلف‌کننده باشد، چون بهرحال درگرفتن جان با هم یکسان هستند و هر چیزی که موجب ازهاق روح و ازمیان رفتن آن باشد، و سیله و ابزار قتل است. بخاری و مسلم از پیامبرصروایت کرده‌اندکه او دستور داد که سر یک نفر یهودی را و همچنین سر یک کنیزی را در میان دو سنگ بشکنند، و این حدیث خلاف نظریه ابوحنیفه و شعبی و نخعی را ثابت می‌کند که گفته‌اند چنانچه‌کسی با و سیله سنگی‌کشته شود قصاص ندارد.
بنابر این‌کشتن بوسیله سوزاندن با آتش و یا خفه‌کردن با آب و یا انداختن از محل مرتفع و دیوار برسر وی خراب‌کردن و یا خفه‌کردن و بند آوردن نفس‌های وی و یا حبس‌کردن و از وی طعام و شراب منع‌کردن تا اینکه از تشنگی و گرسنگی بمیرد و یا او را جلو حیوان درنده انداختن همه آن‌ها کشتن و قتل عمدی تلقی می‌شود، و قصاص دارد و همه این ابزارها از جمله ابزارهائی هستند که معمولا موجب قتل می‌شوند، پس هرگاه گواهان بر علیه کسی که بی‌گناه باشد، گواهی دهند که وی مرتکب قتل شده است، سپس این شخص بموجب گواهی آنان قصاص شد، و کشته‌گردید و آنگاه گواهان از گواهی خویش پشیمان شدند و گفتند به قصد و اراده خواستیم او را بکشتن بدهیم، گواهان قاتلان عمدی تلقی می‌شوند.
هرکس غذای مسمومی را جلو کسی دیگری بگذارد و بداندکه مسموم است و غذا خورنده از مسموم بودن آن اطلاع نداشته باشد، چنانچه بدان غذا بمیرد از آن شخص که غذای مسموم به وی داده است، قصاص بعمل میآید و قتل عمدی تلقی می‌شود.
بخاری و مسلم روایت کرده‌اند که «یک زن یهودی پیامبرصرا به و سیله گوشت مسموم گوسفندی، مسموم کرد و پیامبرصاز آن لقمه‌ای خورد، سپس آن را دور انداخت و بشر بن براء نیز همراه پیامبرصاز آن گوشت خورد. نخست پیش از آنکه کسی از آن گوشت مسموم بمیرد پیامبرصآن زن را عفو کرد و بعد از آنکه بشر بن براء در اثر آن سم جان داد و و فات نمود، دستور داد از آن زن قصاص بگیر و او را به تلافی بشر بکشند. چون ابوداود روایت کرده است که پیامبرصبکشتن آن زن یهودی امر کرد».