فقه السنه

حرام بودن حیوانات درنده و پرندگان شکاری

از جمله چیزهائی‌ که اسلام ‌گوشت آن‌ها را حرام‌ کرده است‌، حیوانات درنده و پرندگان شکار کننده هستند، مسلم از ابن عباس روایت کرده است که گفت‌: پیامبرصاز خوردن ‌گوشت حیوانات که «ناب» -دندان نیش و گزنده دارند و گوشت پرندگان شکاری دارای چنگال نهی فرمود. کلمه سباع جمع سبع بمعنی حیوانات درنده و شکار کننده است و مقصود از «ذی‌ناب» حیواناتی است که با این دندان نیش خود بمردم و اموال مردم حمله می‌کنند مانند گرگ و شیر و سگ و پلنگ و یوزپلنگ و گربه و گربه سانان که بنا بقول جمهور علما گوشت همه این‌ها حرام است و بنا بمذهب ابوحنیفه هر چیزی‌ که ‌گوشت بخورد سبع نامیده می‌شود و فیل و کفتار و موش صحرائی و گربه نیز از سباع محسوب و همگی حرام‌ گوشتند.

و بنا برای امام شافعی سباع حرام ‌گوشت آن‌هائی هستند که بمردم حمله می‌کنند و دندان نیش و گزنده دارند مانند گرگ و شیر و پلنگ‌. و امام مالک در «موطاء» از ابوهریره روایت کرده است که پیامبرصفرمود: «أكل كل ذی ناب من السباع حرام»«خوردن گوشت هر حیوان که دارای دندان نیش باشد از درندگان‌، حرام است».

سپس مالک گفته است و نزد ما مدار بر این حدیث است‌. و ابن القاسم از او روایت کرده است که ‌گوشت آن‌ها مکروه است و جمهور یاران امام مالک بدان رای داده‌اند امام شافعی و یاران ابوحنیفه خوردن‌ گوشت روباه را جایز دانسته‌اند و ابن حزم گوشت فیل و رده «سمور» را جایز دانسته است‌. خوردن‌ گوشت میمون حرام است‌. ابو عمر گفته است‌: مسلمین اجماع دارند بر اینکه ‌گوشت میمون حرام است و خوردن آن جایز نیست چون پیامبرصاز خوردن آن نهی‌کرده است.

و مقصود از پرندگان دارای چنگال و مخلب‌ که حرام ‌گوشت هستند، آن‌هائی می‌باشد که با چنگال خود شکار می‌کنند مانند باز و عقاب و شاهین و کرکس و لاش‌خور و امثال آن‌ها که بقول جمهور علما همگی آن‌ها حرام هستند و بقول امام مالک گوشت آن‌ها مباح است حتی اگر حلال هم باشند یعنی از آلودگی‌ها تغذیه‌ کنند.